Διατήρηση Φατνίου

Πολλές φορές οι δυνατότητές μας δεν μας επιτρέπουν να σώσουμε όλα τα δόντια. Μπορεί γιατί η πρόγνωση κάποιου δοντιού να είναι κακή ή μπορεί γιατί η απαιτούμενη θεραπεία είναι πολύπλοκη και ο ασθενής αποφασίζει ότι δεν θέλει να την ακολουθήσει. Έτσι αναγκαζόμαστε να προχωρήσουμε σε εξαγωγή ενός δοντιού. Το σημαντικό όμως είναι τι συμβαίνει μετά την εξαγωγή.

Το οστό των γνάθων είναι δυναμικά μεταβαλλόμενο ανάλογα με  την χρήση του. Έτσι αν σε κάποιο σημείο χρειαστεί να αφαιρέσουμε κάποιο ή κάποια δόντια τότε το οστό που τα στηρίζει θα αρχίσει να αποροφάται. Αυτό έχει να κάνει με την γενικότερη “οικονομία ιστών και βιολογίας” του οργανισμού. Με άλλα λόγια, το οστό που δεν λειτουργεί ώστε  να στηρίζει ένα δόντι δεν έχει λόγο να διατηρείται, άρα και σταδιακά αποροφάται. Σε όλο αυτό επιπρόσθετο λόγω παίζει και το γεγονός ότι η εξαγωγή είναι μια διαδικασία όπου ενεργοποιούνται μηχανισμοί που προκαλούνε τελικά απορρόφηση του οστού του φαντίου.

Έρευνες δείχνουν ότι μετά από μια εξαγωγή στους πρώτους 3 μήνες μπορεί να χαθεί το 30% του οστού (κυρίως στο πλάτος του) και στους 6 μήνες μπορεί να χαθεί εως και το 50% του οστού. Κάτι τέτοιο μπορεί να καταστήσει μελλοντική αποκατάσταση της περιοχής από δύσκολή εώς και αδύνατη.

Την λύση μας την δίνει η διαδικασία της διατήρησης του φατνίου μετά από μια εξαγωγή. Αμέσως μετά την εξαγωγή το κενό του φατνίου γεμίζει με μόσχευμα οστού και καλύπτεται από μια ειδική μεμβράνη. Το αποτέλεσμα είναι η αναπλήρωση της περιοχής με οστό και η διατήρηση των διαστάσεων της φατνιακής ακρολοφίας στην εν λόγω περιοχή. Οι διαστάσεις αυτές παραμένουν σταθερές για χρόνια και έτσι μας δίνεται η δυναότητα να προχωρήσουμε στην τοποθέτηση ενός εμφυτεύματος σε ύστερο χρόνο. Ακόμα κι αν θέλουμε να γίνει μια συμβατική προσθετική όμως, όπως πχ. μια γέφυρα, και πάλι η διατήρηση του όγκου του οστού μας δίνει τη δυνατότητα να παρουσιάσουμε ένα πιο φυσικό αποτέλεσμα αφού ανεπιθύμητες κοιλάνσεις και αλλαγές στο σχήμα των δοντιών, προκειμένου να καλυφθούν τα ελλείματα είναι πλέον παρελθόν.