Υπό φυσιολογικές συνθήκες το ανθρώπινο οστό είναι δυναμικά μεταβαλόμενο. Υπάρχει μια διαρκής σχέσης αποδόμησης – από κύτταρα που καλούνται οστεοκλάστες – και εναπόθεση οστού – από κύτταρα που καλούνται οστεοβλάστες. Αυτή η δυναμική ισσοροπία εξασφαλίζει ότι το οστό ανανεώνεται διαρκώς και ότι όσο οστό αποδομείται, τόσο και εναποτίθεται, ώστε το σύνολο να παραμένει σταθερό. Με την πάροδο όμως τον χρόνων και κυρίως στις γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση, παρατηρείται μια μεταβολή της ισορροπίας προς την πλευρά της αποδόμησης του οστού με αποτέλεσμα την γνωστή οστεοπενία και οστεοπόρωση.

Τα Διφωσφωνικά είναι μια ομάδα φαρμάκων που χορηγούνται κυρίως σε περιπτώσεις οστεοπόρωσης, προληπτικά σε περιπτώσεις οστεοπενίας αλλά και στην πιο σπάνα περίπτωση της ανδρικής οστεοπόρωσης, στην αντιμετώπιση της νόσου του Paget καθώς και κάποιων μορφών καρκίνου. Η χορήγηση μπορεί να γίνει από το στόμα αλλά και ενδοφλεβίως, σε πιο προχωρημένες περιπτώσεις. Η δομή τους είναι τέτοια ώστε μετα την απορρόφηση τους  από τον οργανισμό, εγκαθίστανται στην επιφάνεια του οστού και παρεμποδίζουν την λειτουργία των οστεοκλαστών, σταματώντας έτσι την αποδόμηση του οστού, άρα και την οστεπόρωση.

Ακριβώς όμως αυτή η λειτουργία τους είναι που δημιουργεί προβλήματα στις οδοντιατρικές επεμβάσεις που αφορούν το οστό της γνάθου. Κάθε επέμβαση τέτοιου τύπου είναι ένα τραύμα, το οποίο για να επουλωθεί πρέπει να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός αποδόμησης του ιστού που έχει υποστεί βλάβει, ώστε να καθαριστεί η περιοχή και στη συνέχεια να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός αναπλήρωσης του χαμένου ιστού. Με άλλα λόγια πρέπει να ενεργοποιηθούν πρώτα οι οστεοκλάστες και μετά οι οστεοβλάστες για να επουλωθεί το όποιο τραύμα. Με την χρήση όμως των διφωσφωνικών , οι οστεοκλάστες δεν ενεργοποιούνται και έτσι το τραύμα δεν κλείνει δημιουργώντας την Οστεονέκρωση των Γνάθων.

Τα παραπάνω έχουν μεγάλη κλινική σημασία για την αντιμετώπιση της περιοδοντικής νόσου αλλά και για το ενδεχόμενο εξαγωγών ή και τοποθέτησης εμφυτευμάτων. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να γίνει ένας εμπεριστατωμένος έλεγχος και να ληφθεί ένα πλήρες ιατρικό ιστορικό του ασθενούς. Σε συνεργασία με τους θεράποντες ιατρούς του ασθενούς πρέπει να υπολογιστεί ο σχετικός κίνδυνος εμφάνισης της επιπλοκής αυτής. Πιθανώτατα να χρειαστεί και η διακοπή του φαρμάκου σε μερικές περιπτώσεις, ενώ υπάρχουν και ασθενείς όπου λόγω της μακροχρόνιας χρήσης των διφωσφωνικών, κάποιες θεραπευτικές προσεγγίσεις πρέπει να αποφεύγονται εντελώς. Σε αυτούς τους ασθενείς είναι απαραίτητη η όσο πιο συντηρητική γίνεται προσέγγιση του προβλήματός τους, προκειμένου  να μην εκτίθενται σε κίνδυνο Οστεονέκρωσης.

Σχετικοί Σύνδεσμοι

Σχετικά Περιστατικά

Σχετικές Αναρτήσεις